Onder een medische noodsituatie wordt verstaan de situatie waarbij de vreemdeling lijdt aan een aandoening, waarvan op basis van de huidige medisch-wetenschappelijke inzichten vaststaat dat het achterwege blijven van behandeling binnen een indicatieve termijn van drie tot zes maanden zal leiden tot overlijden, invaliditeit of een andere vorm van ernstige geestelijke of lichamelijke schade.
De rechtbank is van oordeel dat de minister met het BMA-advies niet kenbaar de ADL-zelfstandigheid heeft beoordeeld, waar dat in dit specifieke geval wel diende te gebeuren. In voornoemd BMA-advies wordt erkend dat eiser door concentratieproblemen en vergeetachtigheid niet altijd beschikt over medicatie en dat dit leidt tot forse zelfverwaarlozing. Ook wordt door de BMA-arts erkend dat de zelfzorg dan ook meteen ernstig onvoldoende is. Anders dan de minister meent, heeft de BMA-arts echter niet uiteengezet waarom deze forse zelfverwaarlozing niet leidt tot (vrijwel) volledig verlies van ADL-zelfstandigheid in de zin van een medische noodsituatie.
De algemene conclusie in het BMA-advies dat het uitblijven van behandeling voor PTSS hinderlijk is, maar niet levensbedreigend en dat daarom geen medische noodsituatie wordt verwacht, maakt dat oordeel niet anders. De beroepsgrond slaagt.
Rb Groningen AWB 24/15344, 2.4.25
https://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBDHA:2025:5482